De Triftbrücke is niet bepaald geschikt voor mensen met hoogtevrees, maar oh zo gaaf! Op zo’n 100 meter hoogte en 170 meter lang verbindt deze spectaculaire hangbrug twee bergen met elkaar, omdat de snel smeltende Triftgletsjer sinds vele jaren niet langer een verbinding vormt en men daardoor niet meer bij de Trifthütte kan komen via de oorspronkelijke gletsjertong.
Daarom werd er in 2004 een hangbrug gebouwd, welke in 2009 werd vervangen door de huidige brug, omdat inmiddels ook vele toeristen de brug hadden ontdekt.
Zoals op vele plekken in Zwitserland ga je eerst met een liftje omhoog. In dit geval de Triftbahn. Vanaf het bergstation is de wandeling ongeveer 6 km heen en terug, waar je volgens inschattingen ongeveer 3 uur over doet. Moet je wel flink doorstappen en weinig pauzes nemen, want ik deed er een uur langer over. Het eerste deel loopt grotendeels omhoog en je hebt in die 3 km flink wat stijging te overbruggen, bijna 700 meter.
De lift loopt vanaf ergens in juni tot en met oktober vanaf 8.00 uur tot 16.00 uur (ga je in het voor- of naseizoen, hou dan in de gaten of de lift nog gaat, dit is namelijk weersafhankelijk. Gaat de lift niet, dan kun je naar boven en/of beneden lopen, maar dat is een behoorlijk pittige hike en daar moet je voor één richting zeker twee uur extra voor incalculeren). In juli en augustus kun je tot uiterlijk 17.00 uur met de lift naar beneden. Een retourtje kost 24 CHF voor volwassen, voor kinderen tot 16 jaar is de prijs 10 CHF. Via de eerder genoemde link kun je je tickets reserveren. Dit is zeker in het hoogseizoen en in het weekend aan te raden. Je moet ook een tijdstip terug uitkiezen, maar kom je eerder of later terug en is er nog plek, dan kun je zonder problemen mee. De lift vertrekt elke 12 minuten en heeft een maximum capaciteit van 8 personen.
Tip: Het is beter om je tijdstip ruim te kiezen, zodat je zeker weet dat je op tijd terug bent. Als je je tijdslot mist en er is gedurende de rest van de dag geen plek meer vrij, dan is er geen andere optie dan naar beneden te lopen.
Goed, dat was het standaard geneuzel, nu de hike. Die was… uitdagend.
Bij het bergstation kun je nog even naar het toilet en eventueel een hapje eten of wat drinken. Onderweg zijn er geen toiletten, noch prullenbakken om eventueel afval in te deponeren, dus neem je afval ook weer mee terug en laat het niet rondslingeren.
Prachtige omgeving
Vanaf het bergstation ga je direct met een trap een flink stuk naar beneden, om vervolgens via een brug een klein, maar wild stromend riviertje over te steken. En daarna ga je gewoon weer omhoog. En dan is het even flink klimmen. Met 30 graden is dat warm. Heel warm. Uiteindelijk wordt het iets vlakker en toen kwam het punt waarop ik het niet meer leuk vond (maar goed, ik moest en zou die brug over, dus we moesten door). Blijkbaar had het afgelopen winter in Zwitserland erg veel gesneeuwd en er lagen nog verscheidene sneeuwvelden die je door moest. Opzich is daar niks mis mee, maar dit liep nogal steil af en er was niet echt een heel fantastisch paadje. Daarbij komt nog dat, ondanks flink profiel onder m’n schoenen, het ook nog eens glad was. Geen pretje. Het eerste sneeuwveld was nog wel aardig te doen, want die was vrij kort. Het tweede sneeuwveld had een gat en ik keek zo een meter naar beneden. Er liepen geen sporen omheen, dus ik had geen flauw idee hoe ik er het beste langs kon gaan, zonder enkele tientallen meters naar beneden te glijden, omdat ik uit was gegleden. Er liep ook verder niemand voor me om de weg te wijzen. Nou zouden sommige denken, loop er gewoon vlak langs, maar ik weet niet hoe stevig de randen bij een sneeuwbrug zijn, dus ook dat was geen optie. Uiteindelijk toch een manier gevonden en weer verder gelopen, maar helaas, het was nog niet voorbij met de sneeuwvelden.
Één van de gewraakte sneeuwvelden
Er kwam nog een enorm sneeuwveld aan met een halfbakken paadje waar je net 1 voet op kwijt kon. En deze was lang. En eng. En glad. Maar, ook deze overleefd. Had wel besloten dat ik voor de terugweg op zoek ging naar wat boomtakken die me wellicht wat meer houvast zouden bieden als ik weer de sneeuwvelden over zou moeten steken (want er is dus geen andere weg terug).
Daarna was het goed te lopen. Je loopt nog wel steeds omhoog en het pad is niet altijd even goed omdat je ook over rotsen loopt en hier en daar moet je even hink-stap-sprong doen of je handen erbij gebruiken. Maar vergeleken bij die sneeuwvelden was de rest appeltje-eitje. Afdwalen kan ook niet, want het staat verder prima aangegeven. Uiteindelijk kwam de brug in zicht en wow. Wat een uitzicht. Van de gletsjer is helaas weinig meer overgebleven, maar toch is het uitzicht op het dal, het gletsjermeer en de omliggende bergen heel erg mooi.
Hier was het pad nog prima te lopen. Maar er zouden ook genoeg lastiger stukken tussen zitten
En de brug zelf? Geweldig! Was ik niet op mijn best op de sneeuwveld (zeg maar rustig: 7 kleuren in de broek), op de brug was er geen vuiltje aan de lucht. Vele anderen vonden dat helemaal niks, want ja, je loopt toch over een wiebelende hangbrug die op 100 meter hoogte hangt, dus goed vast houden en voetje voor voetje schoven sommigen vooruit. Als ze de brug al op gingen.
De Triftbrücke en wat er over is gebleven van de gletsjer…
Je kon aan de overkant nog doorlopen naar de Trifthütte, maar dat heb ik niet gedaan. Het pad wordt daar namelijk nog slechter en is dus echt voor de geoefende hikers. Ook kon je op de weg terug via de Windegghütte teruglopen, maar ik had besloten hetzelfde pad terug te nemen, omdat ik het allemaal wel mooi genoeg vond en ik die sneeuwvelden (waar ik me de hele weg druk over heb gemaakt) hoe dan ook weer over moest. Ik had geen zin om op de route via de Windegghütte voor nieuwe, onplezierige verrassingen komen te staan.
Het eerste deel liep beduidend makkelijker, omdat je naar beneden loopt. Onderweg inderdaad 2 flinke takken gevonden en deze mee gesleept. Bij de sneeuwvelden de takken links en rechts in de sneeuw geprikt en zo de velden over. Dat ging een stukje beter, ware het niet dat er bij één van de takken bij elke keer prikken in de sneeuw een stuk tak afbrak. Help.
Maar goed, aangezien ik dit stuk heb geschreven, heb ik het overleefd. Een volgende keer zou ik wel wat later in het seizoen gaan, zodat de sneeuw verdwenen is, haha.
Tip: Aan het begin van het seizoen kan er nog sneeuw liggen op delen van de route. Het loopt op dat gedeelte erg steil af. Als je uitglijdt, dan heb je een serieus probleem, want je glijdt enkele tientallen meters naar beneden. Ben je net zo’n schijterd als ik, overweeg dan niet te gaan. Later in het seizoen zou de sneeuw gesmolten moeten zijn en is het een stuk makkelijker en veiliger te lopen. Neem eventueel nordic walking stokken mee, deze kunnen ook van pas komen bij de hink-stap-sprong over de rotsen.
Tip: Wanneer het nat is kunnen de rotsen erg glad zijn. Het is wellicht niet verstandig om de hike dan te gaan doen.
De kleine foto’s zijn te vergroten door er op te klikken
Time to Travel To(o) 