Op dag 2 in Noorwegen was het tijd om actief te worden. De Besseggen bergkam stond op de planning. Een flinke wandeling van ruim 13 km, met waanzinnige uitzichten, terwijl je een hoogteverschil van bijna 1000 meter overbrugt. Het is zeker een hike van een dag. De meeste mensen lopen de Besseggen in 6 tot 8 uur, maar de Noren houden ook wel eens een zogeheten Besseggen-run. De snelste tijd staat op 1 uur en een kwartier. Dat is wellicht wat te ambitieus voor de gemiddelde hiker en voor mij al helemaal…
’s Ochtends bij het ontbijt in ons hotel in Vagamo hadden we vol trots verteld dat we de Besseggen gingen lopen en de dame bij het ontbijt moest al een beetje gniffelen om ons enthousiasme. Ze wenste ons veel plezier, want het was een erg mooie tocht, maar ze was wel benieuwd hoe het ons ’s avonds zou vergaan. Okeee, het enthousiasme was iets gezakt. Misschien was het toch allemaal iets te hoog gegrepen, ondanks dat ik thuis braaf mijn squats had gedaan als training.

Om er te komen ga je eerst naar Gjendesheim. Wij hadden een auto, dus het was geen enkel probleem voor ons om in Gjendesheim te komen, het openbaar vervoer kan wat problematischer zijn. Vanaf Gjendesheim kun je beginnen met lopen, dan moet je het steilste en lastigste stuk naar beneden lopen en pak je in Memurubu de boot terug naar Gjendesheim. De meeste mensen kiezen er echter voor om eerst met de boot naar Memurubu te gaan en vanaf daar te gaan lopen. Het prachtige boottochtje duurt een minuut of 20, daarna loop je in je eigen tempo terug naar de auto en heb je ook geen tijdsdruk omdat je een boot moet halen. Bovendien is de hike iets makkelijker, omdat je dan het steilste stuk beklimt. Tijden en prijzen voor de boot kun je hier checken. Het is, zeker in het hoogseizoen, aan te raden om al vooraf te boeken.

Goed, dan over de hike. Begin je in Memurubu, dan begin je redelijk steil te klimmen, maar het is, zeker in het begin, allemaal te doen. De uitzichten zijn werkelijk waar waanzinnig, maar wij hadden ook een prachtige dag. Je loopt natuurlijk wel in de bergen, dus het kan flink koud zijn, hard waaien en het weer kan plotseling omslaan. Daar dient wel rekening mee te worden gehouden.

Na een flinke tijd gelopen te hebben en nog vaker te hebben gestopt om te genieten van de mooie omgeving, kom je tenslotte aan bij de bergkam van de Besseggen. Die is flink pittig en je zult zeker je handen moeten gebruiken bij het omhoog klimmen. De route staat in principe prima aangegeven met rode T’s, dus afdwalen tijdens de beklimming kan niet, maar het is wel het meest pittige gedeelte van de hike, hoewel het uitzicht vanaf de top memorabel is.
Ik vond de beklimming doodeng, maar goed ik heb dan ook een irreële angst dat ik door de wind van een berg word geblazen, of dat het stuk rots waar ik me op bevind afbreekt. Een ieder die dat gevoel niet kent, zal de beklimming ongetwijfeld heel erg tof vinden.

Daarna volgt een lang stuk over de bergkam. Deze is vrij vlak, wel rotsig, en behoorlijk saai. In de verte zie je de parkeerplaats en dan pas besef je hoe ver je nog moet. De omgeving is ook wat minder mooi dan tijdens het eerste deel, waardoor de laatste loodjes echt zwaar wegen. Bijna aan het eind ga je weer vrij steil naar beneden, om vervolgens heel erg moe bij de parkeerplaats uit te komen.

En na de rit terug naar het hotel besef je pas hoeveel pijn je hebt. Maar, als echt stoere dames liepen we naar binnen alsof er niks aan de hand was. “All good, all good.”
Tot de volgende dag. Alles deed zeer. Alles deed heel veel zeer. Ik kon niet eens fatsoenlijk meer lopen. Dezelfde dame stond weer bij het ontbijt en ze moest toch wel lachen toen we binnen kwamen gestrompeld, zeker omdat er die dag ervoor een groep Aziaten was gearriveerd die allemaal heel kwiek en fris en fruitig rond liepen.

We hebben de prachtige hel die de Besseggen heet overleefd, maar vraag me niet hoe.