De Tongariro Alpine Crossing. Er is al heel veel over gezegd, er is al heel veel over geschreven (en nu dus weer één), maar eigenlijk moet je ’t gewoon gaan beleven. Want wow! Wat een ontzettend gave en spectaculaire hike is dit.

Wat is de Tongariro Alpine Crossing?
Een geweldige day hike in Nieuw Zeeland door een bijzonder mooi vulkanisch gebied. Lord of The Ring fans kunnen hier hun hart op halen overigens. De kegelvormige vulkaan Mt Ngauruhoe en het desolate landschap was voor LOTR regisseur Peter Jackson een bron van inspiratie en hij baseerde Mordor’s Mount Doom hier op.

De hike, die is aangemerkt als één van ’s werelds mooiste, gaafste, spectaculairste en tofste day hikes én Nieuw Zeelands nummer 1 day hike is 19,4 km lang. Je loopt van A-naar-B (daarover zo meteen meer) en je bent gemiddeld 6 tot 8 uur aan de wandel, mits je alleen de Tongariro Crossing loopt en geen side trips maakt.

De meeste mensen lopen de hike van Mangatepopo (1.120 m) naar Ketetahi (760 m), dit omdat je dan minder meters hoeft te stijgen en de hike daardoor iets minder zwaar is. Het hoogste punt is overigens de Red Crater op 1.868 m. Begin je bij Ketetahi dan heb je ruim 1.000 m te klimmen, terwijl de klim vanaf Mangatepopo “slechts” 700 m bedraagt.

Hoe kom je er?
Omdat het een hike is die van A-naar-B gaat zul je vervoer moeten regelen, maar dat is geen enkel probleem, want de Tongariro Alpine Crossing is héél erg populair. Je loopt deze nooit alleen en er zijn talloze bedrijven die shuttles aanbieden vanuit de omliggende plaatsen. Hou er wel rekening mee dat je dag vroeg begint. De eerste hikers beginnen al rond 6.30 uur te lopen, de laatsten zullen tegen 9.30 uur aan de hike beginnen.

De kosten variëren natuurlijk, afhankelijk van de afstand tot de crossing. Een shuttle vanaf Turangi kost circa $ 55,-, een shuttle vanaf Taupo kost circa $ 70,- (2019).

Het voordeel bij het boeken van een shuttle is dat je zelf niet richting de crossing hoeft te rijden, het nadeel is echter dat je op tijd loopt. Voor de meeste mensen is het geen enkel probleem om de shuttle terug te halen, echter wanneer je je tijd neemt en hier en daar een zijspoor neemt kun je in de problemen komen, omdat de laatste shuttles rond een uur of 4 vertrekken.

Daarom zijn er ook bedrijven die een park ’n ride shuttle aanbieden vanaf het eindpunt van de hike; Ketetahi car park. Je rijdt zelf naar het eindpunt toe, parkeert de auto en de shuttle brengt je naar het startpunt. Ook hier begint je dag weer heel erg vroeg, maar je hebt als voordeel dat je in je eigen tijd terug loopt. Je kunt dus zolang over de hike doen als je wilt. De shuttle vertrekt op verschillende tijdstippen naar het beginpunt.

Let wel op dat je niet de Ketetahi parkeerplaats ter hoogte van het eindpunt pakt. Hier mag je slechts 4 uur parkeren en dat is veel te kort, bovendien vertrekken de shuttles allemaal vanaf de doorgaande weg. Aan de doorgaande weg zit een grote parkeerplaats waar je je auto voor $ 10 kan parkeren, maar je kunt ook in de berm parkeren. Zet de auto wel een stukje van de weg af en let goed op, want je mag niet overal parkeren.
Wij hebben de park ’n ride shuttle geboekt via Tongariro Expeditions voor $ 35,- p.p. (2019) en dat beviel heel goed. Hou er wel rekening mee dat je dan vanaf het eindpunt nog ongeveer een kilometer extra moet lopen naar je auto.

Wanneer kun je de Tongariro Crossing lopen?
Vrijwel het hele jaar door, zelfs in de winter, maar dan moet je wel de juiste hiking uitrusting bij je hebben, omdat er sneeuw en ijs zal liggen.
De meeste mensen lopen de crossing dan ook tussen november en april, met het hoogtepunt in december/januari/februari, de zomermaanden in Nieuw Zeeland.

Wel speelt de weersverwachting een grote rol. Waait het te hard (rondom de Red Crater kan het echt serieus waaien), valt er teveel regen, of onweert het bijvoorbeeld, dan kan het maar zo zijn dat je trip niet doorgaat. De verschillende aanbieders van shuttle vervoer houden de weersverwachting goed in de gaten en het kan in het meest extreme geval gebeuren dat je klaar staat om te vertrekken en dat je toch bericht krijgt dat je trip die dag niet door kan gaan.
Daarom raad ik aan om sowieso 2 volle dagen te verblijven in de regio. Mocht je trip op de eerste dag geannuleerd worden, dan heb je nog een kans dat deze de tweede dag wel door kan gaan.
Bij ons werd de “late” vertrektijd geannuleerd omdat er in de middag regen en onweer werd verwacht. Wij zouden bij de tweede lichting die vertrok zitten, maar ik heb gevraagd of we nog met de eerste shuttle mee konden. Dat was gelukkig geen probleem, we moesten alleen een uurtje eerder ons bed uit. Maar beter het zekere voor het onzekere en iets eerder vertrekken, dan compleet nat gaan.

Wordt je trip geannuleerd, wees dan niet zo eigenwijs om zelf wat te regelen en alsnog te gaan lopen. De shuttle bedrijven annuleren echt niet zomaar trips en als je in de problemen komt, kan het nog een duur grapje worden.

Is het zwaar?
Ja, het is een behoorlijk pittige hike. Ik ben natuurlijk niet de meest fitte persoon op aarde, dus ik kwam na 8,5 uur, inclusief pauzes en fotostops bij de auto terug. ’s Avonds voelde je echt wel dat je een flinke inspanning had geleverd, maar de volgende dag stond ik gewoon zonder spierpijn op, hoera!

Kinderen heb ik overigens niet gezien tijdens de hike, maar gezien de afstand, het klimmen en dalen denk ik ook niet dat deze hike geschikt is voor jongere kinderen, tenzij ze veel ervaring hebben. Verder ben ik van alles en nog wat tegen gekomen. Jong, oud, super sportief, minder sportief, super slank, iets minder slank. Dus met een redelijke conditie en een flinke dosis doorzettingsvermogen kom je een heel eind, maar jij kent jezelf natuurlijk het beste en jij bent de enige die kan beoordelen of je deze hike aan kunt. Overigens heb ik ook genoeg mensen gezien die de hike op sneakers of zelfs gympen hebben gedaan. Ja het is te doen, maar het lijkt mij totaal niet comfortabel.

Tot aan de klim naar de Red Crater kun je nog omkeren. Er staan op het eerste gedeelte regelmatig borden die aangeven dat wanneer het weer verslechtert, of je denkt dat je het toch niet aan kunt, je beter kunt om draaien en terug gaat lopen naar het beginpunt, met dus het point-of-no-return voorafgaand aan de klim naar de Red Crater.

Maar wat kan ik nu verwachten dan?
Een desolaat landschap, een perfect gevormde kegel vulkaan, hier en daar wat struikjes, een enkel bloemetje, een heleboel mensen, opstijgende rook uit de grond, gekleurde meertjes, een rotte eieren stank en fantastische uitzichten.

Maar daar moet je natuurlijk wel wat voor doen.

Het eerste uur loop je over een goed pad richting de Soda Springs. De wandeling is hier grotendeels vlak en dus prima te doen.
Vervolgens klim je behoorlijk steil naar de South Crater. Er zijn traptreden gemaakt, maar het is niet bepaald de stairway to heaven. Eerder de stairway to hell. Ja, dit was wel even pittig. Na elke tien treden maar even van het uitzicht genieten (lees: uitpuffen met de tong op de knieën) en steeds beter gaan begrijpen waarom dit stuk van de hike in de volksmond ook wel The Devil’s Staircase wordt genoemd.

Eventueel kun je een side trip maken richting Mount Doom, echter bedenk wel dat dit heilige grond is voor de Maori’s en het beklimmen van de vulkaan wordt daarom ook zeker niet aangemoedigd. Dat gezegd hebbende, zijn er nog altijd veel mensen die wel de steile klim naar boven maken. Er is geen pad, je moet zelf je weg vinden, klim je een meter, dan zul je er soms twee zakken, want het is allemaal losse grond, maar na anderhalf tot twee uur heb je de top bereikt en heb je een fantastisch uitzicht over de omgeving (De uitzichten op de route zijn overigens ook meer dan fantastisch). En daarna moet je op de een of de andere manier nog heelhuids beneden zien te komen. Het behoeft geen verdere uitleg dat ik me niet aan dit excursietje binnen de excursie heb gewaagd.

Heb je de stairway to hell overleefd, dan heb je een kort vlak stukje te lopen naar de Red Crater. Hier staat het point-of-no-return-bord. Is het weer erg verslechterd, of denk je dat je het conditioneel niet gaat redden, dan kun je hier nog omkeren.

Dan, klimmen naar de Red Crater. Dat was nog pittiger dan de klim naar de South Crater. Hier is geen trap. Er is ook niet altijd een heel duidelijk pad (verdwalen is overigens totaal niet mogelijk tijdens de hike). Het is smal. En de stenen liggen ook niet allemaal even vast, waardoor je soms weer een stukje naar beneden glijdt. Bovendien is het steil en heb je soms echt wel je handen nodig. Vaak waait het hier ook behoorlijk, maar het viel mee toen wij er liepen. Ja, er stond veel wind. Zoveel wind dat ik toch maar even een jas heb aangetrokken, maar ik werd niet omver geblazen en hoefde ook niet op handen en knieën verder, zoals ook regelmatig schijnt te gebeuren. Deze klim vond ik trouwens het meest pittige deel van de hike.

En dan, dan sta je gewoon op het hoogste punt van de hike en sta je vol verbazing om je heen te kijken. Want wow, wat een prachtig uitzicht. Beneden zie je de prachtige Emerald Lakes liggen, drie meertjes met alle drie een andere kleur en je ziet de mensen die al aan de steile afdaling zijn begonnen. Naast je zie je de krater van de Red Crater die dus inderdaad heel erg rood is en zijn naam eer aan doet. Vergeet vooral ook niet om af en toe achterom te kijken, want ook Mount Doom staat er nog steeds in al zijn glorie.
En heb je het geluk een echt prachtige dag te hebben, dan kun je zelfs Mount Taranaki zien.

Nadat je even hebt uitgepuft begin je aan de daling naar de Emerald Lakes. Hier zag ik het meest tegenop. Het is een erg steile afdaling over losliggende stenen, gruis en zand en regelmatig glijden mensen uit, omdat je gewoon geen goede grip hebt. Halverwege is overigens nog een mooi uitzichtpunt op de Emerald Lakes (mits je er niet voorbij glijdt).

Uiteindelijk vond ik dit één van de leukste gedeeltes van de hike, ongetwijfeld ook omdat ik ben blijven staan, haha. Ja, je glijdt meer dan dat je loopt. Ik vond het het handigst om zijwaarts naar beneden te glijden en af en toe even om te draaien, zodat je het gewicht over beide benen kan verdelen. Wel had ik het gevoel de halve krater rand mee naar beneden te hebben genomen, net zoals anderen dat deden. Daarna rees weer de vraag waar al dat gruis en stenen bleef, aangezien er dagelijks een flinke hoeveelheid naar beneden komt en er op een gegeven moment toch niks meer over moet zijn, aangezien jaarlijks ruim 140.000 mensen de Tongariro Crossing lopen?

Bij de mooie Emerald Lakes aangekomen komen de warme dampen uit de grond en ruikt het enorm naar rotte eieren, maar dat doet niks af aan het feit dat je het moeilijkste gedeelte nu achter de rug hebt. Je kan de korte route nemen naar Blue Lake, je kan ook om de Emerald Lakes heen lopen. Dat hebben wij gedaan. Je loopt tussen de eerste twee meertjes door richting het derde meertje waar je omheen loopt. Wij moesten via stapstenen een waterstroompje oversteken, wellicht dat deze later in de zomer wat meer opdroogt. Overigens, als je hier even neerploft (niet met je snoet in de wind, want geur van rotte eieren), zul je merken dat de stenen warm aanvoelen en mocht je het even vergeten zijn (ik weet niet hoe, maar het kán), dan weet je weer dat je in actief vulkanisch gebied loopt.

Als je de meren achter je laat, loop je door de Central Crater heen richting Blue Lake. Dit stuk is grotendeels vlak, met een kleine, laatste, klim naar Blue Lake, waarna de grote, lange en heel erg saaie afdaling van 8 à 9 km naar de parkeerplaats begint.
Zeker in het begin is het uitzicht mooi over Lake Rotoaira en Lake Taupo, maar je ziet ook de weg liggen en de parkeerplaats waar je auto staat. Heel ver weg, heel erg ver weg. En je ziet het pad ook zigzaggen naar beneden en dan besef je pas dat je eigenlijk nog een eindeloos eind hebt te gaan. Dat was wel even slikken.

Op het moment dat wij Blue Lake achter ons lieten kwamen de donkere wolken opzetten, dus de gang er ingezet en zo snel als mogelijk naar beneden gelopen om hopelijk voor de regen terug te zijn. Na ongeveer 3 uur kwamen we bij Ketetahi car park aan waar veel mensen op hun shuttle zaten te wachten. Wij moesten toen alleen nog een kilometer doorlopen naar de auto. Maar goed, dat was appeltje eitje vergeleken bij de 19,4 km die we hiervoor hadden gelopen. Die ene kilometer kon er ook nog wel bij.

We reden de parkeerplaats af toen de eerste dikke druppels op de voorruit vielen en niet heel veel later kwam het met bakken uit de hemel. Wat was ik blij dat ik gevraagd had of we een uurtje eerder mee konden met de shuttle, anders hadden we nog ergens op de trail gezeten.

Zijn er nog dingen die handig zijn om te weten?
Er is geen mogelijkheid tot bijvullen van drinken. Neem dus voldoende drinken mee, minimaal 1,5 liter zou ik aanraden, op een erg warme dag misschien nog wel meer.

Het weer kan snel omslaan, hou daar dus ook rekening mee en neem voldoende kleding mee.
De weersverwachting kan in eerste instantie prachtig zijn, dus jij gaat lekker in je korte broek en t-shirt aan de hike beginnen, maar je zit in bergachtig landschap en voor je het weet komen er wolken binnen drijven, begint het te waaien en loop jij bibberend verder. Het kan natuurlijk ook zijn dat het wel mooi weer blijft, dan heb je al die extra lagen voor niks mee gesleurd.
De keuze is aan jou, maar ik sleur liever wat meer mee. Zwaar wordt je rugzak na die 19 kilometer toch wel.

Onderweg staan meerdere toiletten. Neem wel zelf toiletpapier mee, de kans dat dat er is, is klein.

Er zijn geen prullenbakken te vinden op de trail. Neem je afval dus weer mee.

En last but not least: GENIET! Want ondanks alles is het een prachtige hike die ik voor geen goud had willen missen.